आळवणी...

 

पृथ्वीला लागल्या

आलिंगन कळा

घेऊन ये ना रे

घन घन माळा

 

वेदनेलाला येई

उदयास्ताचे रंग

रोजची दुपार

पेटविते अंग

 

पशु पक्षी सारे

लाहा लाहा करी

बरसव आता

सरीवर सरी

 

वैराण वावरे

निष्पर्ण खराटे

घेई जगण्याशी

रोज रोज खेटॆ

 

कधी नव्हे अशी

तापून निघाली

दोन थेंबांसाठी

काया आसुसली

 

पिण्यासाठी नसे

‘चुल्लूभर’ पाणी

मरणही करी

त्याची आळवणी

 

देहा फुटे झरा

पाणी शोधताना

कोसकोस घाव

वेगाने घेताना

 

डोळ्यावर दाटे

कारुण्याचे धुके

जनावरांचेही

हंबरणे मुके

 

ओढाळ हा वारा

उदास होउनी

उन्हाच्या कुशीला

मारतो ढोसणी

 

काळ्या धरतीची

भेगाळली काया

लवकर येई

तिजला झाकाया

 

सुधाकर कदम

२१.५.२०१३